Την Κυριακή 15 Γενάρη και με την συμμετοχή της απόλυτης πλειοψηφίας των αντιπροσώπων, πραγματοποιήθηκε το 34ο συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Άρτας. Στο συνέδριο παραβρέθηκαν αντιπροσωπεία της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, με επικεφαλής τον Γιάννη Τασούλα πρόεδρο της ομοσπονδίας οικοδόμων, που έκανε και την ομιλία εκ μέρους του ΠΑΜΕ, της ομοσπονδίας αγροτικών συλλόγων Ν. Άρτας, του σωματείου εργαζομένων στο νοσοκομείο Άρτας, και ιδιαίτερα σημαντική για τους συνέδρους, ήταν η παρουσία του Πατέρα του Χρήστου Ζορμπά που σκοτώθηκε στο εργοστάσιο «Ήπειρος.
Μετά την εισήγηση του απερχόμενου Δ.Σ. και την έκθεση της Εξελεγκτικής Επιτροπής, ακολούθησε συζήτηση, (μίλησαν πάνω από 10 αντιπρόσωποι), που αγκάλιασε όλες της πλευρές της δράσης του Εργατικού Κέντρου Άρτας, για να καταλήξει σε ομόφωνη ψήφιση του Διοικητικού και Οικονομικού απολογισμού.
Με την εκλογή της Εφορευτικής Επιτροπής, αποφασίστηκε οι εκλογές για την ανάδειξη νέας διοίκησης, εξελεγκτικής επιτροπής και αντιπροσώπων για τη Γ.Σ.Ε.Ε., να πραγματοποιηθούν την Κυριακή 22 Γενάρη και ώρες 11.οο έως 18.οο, στο Εργατικό Κέντρο Άρτας.
34ο Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Άρτας
(Άρτα 15 Γενάρη 2023)
ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ Δ.Σ. ΣΤΗΝ Γ.ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΩΤΣΗ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΤΟΥ Ε.Κ.Α.
Συναδέλφισες και Συνάδελφοι αντιπρόσωποι.
Στα τρία χρόνια που πέρασαν, με αφορμή και την πανδημία, ζήσαμε μια ανήκουστη επίθεση σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, αλλά ζήσαμε και τις πρωτοπόρες μάχες, που έδωσε το Εργατικό Κέντρο Άρτας, μαζί με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, μαζί με το ΠΑΜΕ. Είναι κατά κάποιο τρόπο, το μόνο σίγουρο εμβόλιο που διαθέτουν οι εργαζόμενοι, για να πάψουν να είναι μόνιμα διασωληνωμένοι στα ράντζα της ανεργίας, της απάνθρωπης εκμετάλλευσης, της στέρησης κάθε ανθρώπινου δικαιώματος. Στην περίοδο, του μη μιλάς, μη γελάς, μην κουνιέσαι, αλλά και του θα λογαριαστούμε αργότερα, το ταξικό εργατικό κίνημα έδειξε ότι η εργατική απειλή είναι παρών. Και είμαστε εμείς που πρέπει να την επιβεβαιώνουμε καθημερινά. Και η μέχρι τώρα πορεία μας δείχνει ότι μπορούμε. Η συνέχεια μας, το παραπέρα δυνάμωμα των σωματείων η ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια μας, θα τους κάνει να νοιώσουν την ανάσα μας ακόμα πιο κοντά τους. Και την ένιωσαν ήδη. Με τις μεγάλες κινητοποιήσεις μας για το θάνατο του νεαρού συναδέλφου μας Χρήστου Ζορμπά στο εργοστάσιο «ΗΠΕΙΡΟΣ» και την καταδίκη της εργοδοσίας. Με την ολοκληρωτική συμμετοχή των εργαζομένων στην πρόσφατη απεργία στον πτηνοτροφικό και την απόρριψη των ασφαλιστικών μέτρων του πτηνοτροφικού σε βάρος της απεργίας του σωματείου. Η εργοδοσία έφαγε τα μούτρα της, γιατί η τάξη μας έχει ένα ισχυρό όπλο. Την αλληλεγγύη. Γιατί η τάξη μας παρά την υποχώρηση του εργατικού κινήματος, παρά τις δυσκολίες και τα πρόσθετα εμπόδια που προκύπτουν, κατανοεί ολοένα και πιο πλατιά το κάλεσμα των Μάρξ και Ένγκελς. «Προλετάριοι όλων των χωρών. Ενωθείται!»
ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΠΟΙΑΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ;
Θα αντιληφθήκατε βέβαια, ότι δεν είμαστε γενικά όλοι μαζί εδώ. Δεν κουβεντιάζουμε όλοι παρέα για το «γενικό» καλό. Σ΄ αυτή την κουβέντα μας κοιτώντας δίπλα σας δεν θα δείτε εκπροσώπους των Βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών. Δεν θα δείτε τον πρωθυπουργό και τους αρχηγούς των Αστικών κομμάτων, ούτε τους εκπροσώπους της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ. Κουβέντα βέβαια δεν κάνουμε για τους γενικούς γραμματείς της Διεθνούς Συνδικαλιστικής Συνομοσπονδίας και της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων. Όλοι αυτοί δουλεύουν με πλήρη απασχόληση για το καλό της εργοδοσίας και δεν χωράνε στην δική μας αίθουσα. Η δική τους συζήτηση είναι για τζάμπα επιδοτούμενους εργαζόμενους στα αφεντικά, με τζάμπα εργασία και απολαβές, είναι το πώς θα τα κλέβουν από το λαό για να μοιράζουν πακέτα εκατομμυρίων για νέες επεκτάσεις των βιομηχανιών στην Άρτα. Είναι για το πώς θα τοποθετούν αντικλεπτικά στις παιδικές τροφές στα σούπερ μάρκετ, πως θα μαγειρεύουν τα στοιχεία για να εμφανίζουν μηδέν νεκρούς από τα εργατικά ατυχήματα σε όλη την Ήπειρο το 2020, όταν μόνο στην Άρτα είχαμε δύο νεκρά παιδιά εν ώρα εργασίας. Είναι για το πώς θα σερβίρουν το επιδόρπιο στους ιδιωτικούς επιχειρηματικούς ομίλους στον τομέα της υγείας, μετά το φαγοπότι την περίοδο της πανδημίας, έτσι που να μην μείνει τίποτα όρθιο. Είναι το πώς καταργούν την πλήρη και αποκλειστική απασχόληση των γιατρών, οδηγώντας τον κόσμο να πεθαίνει στα στασίδια της αναμονής, είναι το πώς θα παραδώσουν στο ιδιωτικό κεφάλαιο την σίτιση και την καθαριότητα του νοσοκομείου στην Άρτα, πως θα σπάνε τις πόρτες από τις λαϊκές κατοικίες για να πετάνε έξω τον κόσμο, πώς θα εφαρμόσουν σε όλη της την μεγαλοπρέπεια τη ζούγκλα της αγοράς.
Αυτοϊκανοποιούνται γιατί μόνο τα τελευταία χρόνια όλες οι κυβερνήσεις τους κατάφεραν από το 2009 μέχρι σήμερα να κατεβάσουν την αγοραστική δύναμη του λαού από το 95,3% του μέσου όρου της Ε.Ε. στο 64,6% σήμερα. Είναι αυτοί που μυξοκλαίνε γιατί η Άρτα μειώθηκε κατά 17.000 σε 20 χρόνια, και η ανησυχία τους είναι για την βουλευτική έδρα που χάνεται και όχι για τους χιλιάδες εργαζόμενους, που πήραν το δρόμο της εσωτερικής και εξωτερικής μετανάστευσης. Ένα παράδειγμα είναι οι οικοδόμοι, που από χίλιοι έπεσαν μέχρι πέρυσι που έχουμε στοιχεία από την ΕΛΣΤΑΤ σε 273. Αυτοί βέβαια δεν το βλέπουν γιατί τα παιδιά τους συνεχίζουν τις επιχειρήσεις τους. Μάλιστα δε γίνονται πρώτο θέμα στα Μ.Μ.Ε., που μετά τις σπουδές στο εξωτερικό αναλαμβάνουν τα τιμόνια των επιχειρήσεων του μπαμπά και μένουν στον τόπο τους. Για μετρήστε από εμάς, όσοι έχουμε παιδιά σε ηλικία δουλειάς, πόσα είναι στην Άρτα;
Είναι οι ίδιοι που κουβεντιάζουν πως από καλύτερες θέσεις θα ανακόψουν την ανάταση του Εργατικού κινήματος, για να μπορούν να διαιωνίζουν το είδος τους που η ιστορική εξέλιξη το απειλεί με εξαφάνιση. Γι’ αυτό φροντίζει η σαπίλα που είδαμε της Διεθνούς Συνδικαλιστικής Συνομοσπονδίας και της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων να βάζει ορθά κοφτά στόχο, για το συνδικαλιστικό κίνημα την ευθύνη να υπερασπιστεί τη δημοκρατία και το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, το σημαντικότερο επίτευγμα του τελευταίου αιώνα, όπως λέει και το καταστατικό της.
Για αυτό ανάβουν φλάς για να προσπεράσουν τους εργάτες, που δουλεύουν χωρίς συλλογική σύμβαση, με μισθούς των 400 και 500 ευρώ, με απλήρωτες υπερωρίες, με μισά ή και καθόλου ένσημα. Που το μηνιάτικο τους, εξαντλείται το πρώτο δεκαήμερο του μήνα αφού τα ενοίκια, τα τιμολόγια του νερού, του ηλεκτρικού, του τηλεφώνου, τα εισιτήρια των συγκοινωνιών, το ψωμί, το γάλα και όλα τα προϊόντα λαϊκής κατανάλωσης είναι πανάκριβα. Που τα παιδιά του λαού, τα καταδικάζουν σε μια διαρκή κόλαση, σε μια διαρκή ανασφάλεια. Που τους άνεργους συναδέλφους μας, τους έχουν κάνει «διακονιαρέους», για να ζήσουν τα παιδιά τους, για να πάρουν ένα φάρμακο. Που κάναν τον κόσμο να ντρέπεται γιατί με το μισθό του δεν του φτάνει να πληρώσει τη ΔΕΗ, και του κόβουν το ρεύμα
Κοιτώντας δίπλα σας θα δείτε τους συναδέλφους σας στη δουλειά και τη ζωή. Θα ακούστε τη φωνή που βγαίνει και τον αναστεναγμό από τις λαϊκές γειτονιές μας. Και αυτό είναι το δικό μας συνέδριο. Είναι το συνέδριο των εργατών και εργατριών της Άρτας και φιλοδοξούμε με τη συζήτηση και τις αποφάσεις μας να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι να ετοιμάσουμε την δική μας απάντηση στους σχεδιασμούς της πλουτοκρατίας, να ετοιμάσουμε - όσο περνάει από το χέρι μας-την εργατική τάξη να δώσει τη δική της απάντηση για μια κοινωνία ελεύθερη από την εκμετάλλευση και τους κηφήνες που μας κάθονται στο σβέρκο. Είναι το συνέδριο της τάξης μας, που δεν πιάνει τις «σύγχρονες εξελίξεις» όπως μας κατηγορούν, γιατί δεν πήραμε χαμπάρι ότι αφαιρείται ο βασιλικός τίτλος από τον πρίγκηπα Χάρι, για να ρίξουμε και εμείς ένα μοιρολόι, γιατί δεν συγκλονιστήκαμε δεόντως επειδή κάποιος αφήνει την υψηλή ραπτική και πιάνει στασίδι για βουλευτής. Το ομολογούμε! Δεν το πήραμε είδηση που δύο παρουσιάστριες σε ένα κανάλι φόρεσαν ίδιο φόρεμα και κοιμηθήκαμε το βράδυ σαν να μην τρέχει τίποτα.
Αυτά παθαίνουμε όταν δεν έχουμε ολοκληρωμένη άποψη. Μιλάμε με «ξύλινη γλώσσα» και ασχολούμαστε με τα χιλιάδες εργοδοτικά εγκλήματα που αφήνουν σακατεμένους τους συναδέλφους μας, που πάνω στο αίμα τους χτίζουν τους δείκτες των χρηματιστηρίων, δίνουν ξετσίπωτα τους ισολογισμούς των εκατομμυρίων κερδών τους, στηρίζουν την ανάπτυξη τους, προβάρουν τα καινούργια αρώματα που τους χρειάζονται για να καλύψουν την μπόχα από το σύστημα τους που σάπισε. Το δικό μας συνέδριο είναι το συνέδριο της τάξης μας και ξεκινάει εκεί που τελείωσε η ζωή των συναδέλφων μας. Αυτά τα ίχνη ακολουθούμε. Είναι μια ματωμένη γραμμή, που καμιά κυβέρνηση, κανένας εργατοπατέρας, κανένα τσιράκι δεν μπορούν να σβήσουν. Είναι ο πόλεμος που δεχόμαστε και με ταξικό πόλεμο απαντάμε. Ο δικός μας πόλεμος είναι ο μόνος προοδευτικός πόλεμος για να νικήσουν τα όνειρα και οι ελπίδες του λαού μας. Οι δικοί τους πόλεμοι, είτε «αμυντικοί», είτε «επιθετικοί» είναι αντιδραστικοί. Είναι ιμπεριαλιστικά σφαγεία. Αυτή είναι η δική μας συζήτηση.
ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ Η ΔΥΝΑΜΗ, ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ Η ΕΛΠΙΔΑ.
Σ’ αυτό τον ταξικό πόλεμο, δυνάμωσε το κύρος του Ε.Κ.Α. στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, έγινε «αποκούμπι» των εργαζομένων, τσαλαπάτησε κάθε προσπάθεια με τους μηχανισμούς της εργοδοσίας να χτυπήσουν το Ε.Κ.Α.. Η δράση αυτή μας έφερε πιο κοντά με τα σωματεία συνέβαλε στην καλύτερη ανάπτυξη της ταξικής πάλης στο νομό μας. Ανέδειξε ότι η απεργία, η κινητοποίηση, η κάθε μορφή ταξικής πάλης, είναι το βασικό όπλο των εργατών στην πάλη τους ενάντια στην εργοδοσία και τις κυβερνήσεις τους. Ο προσανατολισμός μας πατούσε στην αντιπαράθεση με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις που την στηρίζουν, ενώ αναδείχτηκαν βασικά ζητήματα για τη ζωή της λαϊκής οικογένειας (Υγεία – παιδεία- πολιτισμός – ενέργεια – κ.λ.π.) συμβάλλοντας και με αυτόν τον τρόπο στην καταπολέμηση κάποιου συντεχνιασμού που καμιά φορά εγκλωβίζει συναδέλφους μας που αποσπώνται από την τάξη μας, βλέποντας μόνο το στενό τους εργασιακό περιβάλλον.
Στην τριετία που πέρασε, το Εργατικό Κέντρο Άρτας και τα σωματεία του, οργάνωσαν και συμμετείχανε σε εννέα τοπικές απεργίες και στάσεις εργασίας, σε έξη πανελλαδικές απεργίες. Απαντήσαμε με άμεσες κινητοποιήσεις, με δεκάδες διαδηλώσεις, στις εξελίξεις στην παιδεία, στην Υγεία, στα ζητήματα της ακρίβειας, της κρατικής βίας και καταστολής, του ξεπουλήματος της ΔΕΗ, των πλειστηριασμών, στις καταθέσεις των προϋπολογισμών, στην απαίτηση για την καταδίκη της φασιστικής εγκληματικής οργάνωσης της χρυσής αυγής. Μαχητικά σταθήκαμε και πορευτήκαμε στα συλλαλητήρια των αγροτών, συγκροτημένα οργανώσαμε την παρουσία μας στα μπλόκα και στις πορείες. Με αποφασιστικότητα και πολλές φορές κόντρα στις απαγορεύσεις, οργανώσαμε τις πορείες για το πολυτεχνείο, τις πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις, την συμμετοχή μας στις αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις, στην καταδίκη των ιμπεριαλιστικών πολέμων, που κυριάρχησε στις κινητοποιήσεις μας, ενώ με μεγάλη συμμετοχή πήραμε μέρος στην πανηπειρώτικη σύσκεψη των σωματείων, και στην κινητοποίηση που έγινε στα Γιάννενα, στις από κοινού αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις με τα άλλα ταξικά εργατικά κέντρα στο Άκτιο.
Θέλουμε να ξεχωρίσουμε τρείς σταθμούς στην δράση μας. Το ένα αφορά τα εργοδοτικά εγκλήματα, αλλά και τα εργατικά ατυχήματα με τραυματισμούς. Τα χαρακτηρίζουμε εγκλήματα γιατί περισσεύει το θράσος της εργοδοσίας. Όταν μετράνε τα κέρδη τους, μια χαρά κρατάνε λογαριασμούς, κιτάπια, πίνακες, και δεν λυπόνται να ξοδεύουν χρόνο για αυτά. Όταν είναι να πάρουν τζάμπα επιδοτήσεις για επέκταση των βιομηχανιών, τα ετοιμάζουν όλα στην πένα. Όταν όμως έχουν να κάνουν με τη ζωή του εργάτη, τότε δεν έχουν τίποτα στη διάθεση τους. Το ζήσαμε στη δίκη, που έλεγαν σε κάποια αποθήκη είχαν γάντια, τα γάντια τελικά ήταν για σφουγγάρισμα, και κανένα χαρτί υπογραμμένο από εργαζόμενους για τον εφοδιασμό τους με ατομικά μέσα προστασίας. Και σαν να μην έφταναν αυτά κατασυκοφάντησαν τον συνάδελφο μας Χρήστο Ζορμπά σαν ανεύθυνο γιατί δεν αποδέχονταν να κάνει υπερωρίες.
Το αποτέλεσμα της δίκης δεν ήταν μόνο ηθική δικαίωση για την οικογένεια του Χρήστου Ζορμπά. Η απόφαση αυτή του δικαστηρίου είναι και μια μεγάλη νίκη για την εργατική τάξη του νομού, που με μπροστάρη το Εργατικό Κέντρο έδωσε μάχη εδώ και δύο χρόνια ενάντια στην προσπάθεια συγκάλυψης των εργοδοτικών ευθυνών. Είναι χαρακτηριστική η αναφορά των συνηγόρων της οικογένειας του Χρήστου, που υποστήριξαν ότι η απόφαση «επί της ουσίας πάρθηκε χτες το απόγευμα», αναφερόμενοι στο μεγάλο συλλαλητήριο της Αρτινής κοινωνίας την Τρίτη, «όταν πλήθος κόσμου βάδισε πλάι μας στους δρόμους της Άρτας , ζητώντας δικαιοσύνη για τον Χρήστο. Και βέβαια έπεται και η συνέχεια με το εφετείο.
Λίγους μήνες μετά απαντήσαμε άμεσα με συλλαλητήριο και για το θάνατο του νεαρού ταχυμεταφορέα, αλλά και για το ιχθυοτροφείο στο Καναλάκι που δύο εργάτες σκοτώθηκαν πέρσι.
Το δεύτερο που θέλαμε να τονίσουμε είναι η δράση μας ειδικά στην πρώτη περίοδο της πανδημίας όταν κάθε συλλογική δράση βαφτίζονταν αντικοινωνική συμπεριφορά. Το Εργατικό Κέντρο δεν υπάκουσε σαν αρνητικό «εξαρτημένο αντανακλαστικό» στο φόβο της εξουσίας. Από την αρχή της πανδημίας, συμμετείχαμε ενεργά, ως ενιαίο σύνολο, σε αυτό που ουσιαστικά αποφασίζονταν συλλογικά από τα σωματεία, που συνεργάζονταν και βοηθούσαν στη λήψη των απαιτούμενων μέτρων. Με τη δράση μας επιβάλλαμε τα απαραίτητα μέτρα σε χώρους δουλειάς, που στο όνομα του κόστους κρυβόταν κάτω από το χαλί και από την κυβέρνηση και από την εργοδοσία. Δεν συμμορφωθήκαμε με την λήψη έκτακτων μέτρων, με την απαγόρευση των συγκεντρώσεων της Πρωτομαγιάς αλλά και του Πολυτεχνείου. Δεν συμμορφωθήκαμε στα κελεύσματα της αστικής εξουσίας ότι δεν υπάρχει κοινωνία αλλά μόνο άτομα, άντε, το πολύ και οι οικογένειες τους. Άλλωστε το απέδειξαν περίτρανα και οι αλλεπάλληλες εκδηλώσεις μας από το πρώτο κιόλας καλοκαίρι, η δε μεγάλη συμμετοχή του κόσμου, απέδειξε ότι η οργανωμένη συλλογική δράση δεν είναι αντικοινωνική συμπεριφορά.
Αυτό είναι και το τρίτο ζήτημα που θέλουμε να τονίσουμε, γιατί η αστική τάξη, όταν ακούει πολιτισμός τραβάει πιστόλι. Από το προηγούμενο συνέδριο ξεδιπλώθηκε μια επιτυχημένη σειρά πρωτοβουλιών πού αγκαλιάστηκαν πλατιά, διαμορφώνοντας και νέους όρους προσέγγισης με το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων, ανοίγοντας, πόρτες ένταξης στο εξελισσόμενο εργατικό κίνημα.
Κατά χιλιάδες συμμετείχαν οι εργαζόμενοι και ο λαός της Άρτας, στις εκδηλώσεις του Εργατικού Κέντρου. Εν μέσω ασφυκτικών περιορισμών, το Εργατικό Κέντρο πρωτοστάτησε στο άνοιγμα του Θερινού κινηματογράφου «Ορφέα», προχώρησε σε δεκάδες πολιτιστικές εκδηλώσεις, από κινηματογράφο, θέατρο, εκθέσεις ζωγραφικής, συζητήσεις, συναυλίες, λαϊκά γλέντια, παιδικές εκδηλώσεις. Αξιοποιήσαμε για θεατρικές παραστάσεις χώρους που σηματοδοτούν την Άρτα, όπως το παλιό γεφύρι, δώσαμε πνοή στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα της περιοχής μας, που ασφυκτιούσαν στην απομόνωση της «ατομικής ευθύνης».
Προχωρήσαμε σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης στην Κούβα και την Παλαιστίνη, που μάλιστα μας τίμησαν με την παρουσία τους στις αντίστοιχες εκδηλώσεις, οι πρέσβεις των χωρών αυτών. Οι επισκέψεις τους αποτέλεσαν σημείο αναφοράς για την Άρτα.
Προχωρήσαμε σε συνδιοργανώσεις για παρουσιάσεις βιβλίων, αρτινών συγγραφέων, σε εκδηλώσεις για κινηματογραφιστές από την Άρτα, με προβολές ταινιών και ντοκυμαντέρ.
Σήμερα πιά αποτελεί επιτακτικό καθήκον μας να απαιτήσουμε δωρεάν πρόσβαση των εργαζομένων στα αγαθά του πολιτισμού. Να εναντιωθούμε σθεναρά στην εμπορευματοποίηση του πολιτισμού και του ελεύθερου χρόνου, που παράγει συμπτώματα σήψης, ενώ στερεί από το λαό την επικοινωνία με προοδευτικά πολιτιστικά έργα των ανθρώπων της τέχνης και του πολιτισμού, οι οποίοι εμπνέονται από τους αγώνες και τα βάσανα του λαού και προβάλλουν μηνύματα που εμπνέουν αγωνιστικότητα και αισιοδοξία.
Εμείς υπολογίζουμε στο πνεύμα αντίστασης που φουντώνει, στην πείρα που συσσωρεύσαμε, στην ύπαρξη ανθρώπων με πνεύμα πρωτοβουλίας. Άρα αυτό που προέχει είναι ο συντονισμός ενεργειών, ο προγραμματισμός, η συγκέντρωση δυνάμεων. Νομίζουμε ότι έχει ωριμάσει η ανάγκη να συναντηθούμε, οι λαϊκές οργανώσεις, οι πολιτιστικοί φορείς τα καλλιτεχνικά σύνολα, σε μια προσπάθεια για αναζωογόνηση της δημιουργίας που φέρνει μηνύματα για το λαό. Οι μορφές και οι μέθοδοι δε λείπουν, η αφύπνιση είναι το πρώτο.
Οι λαϊκές οργανώσεις, οι οργανώσεις της νεολαίας, μπορούν να γίνουν «χορηγοί» της προοδευτικής πολιτιστικής δημιουργίας, που καλλιεργεί τις αξίες, αναπτύσσει την ανθρώπινη προσωπικότητα, την κρίση και συλλογικότητα.
Σήμερα υπάρχει ανάγκη να κτιστεί το αντίβαρο που:
Να στηρίζει με συμμετοχή ό,τι θετικό, δημιουργικό συντελείται στο χώρο του πολιτισμού. Να στηρίζει και να ενθαρρύνει την πολιτιστική δημιουργία, τους νέους ανθρώπους, όλους εκείνους που αρνούνται να σκύψουν το κεφάλι στους χορηγούς, στους κυβερνητικούς και ΕΟΚικούς μηχανισμούς, με αντάλλαγμα την αλλοτρίωση και την απομάκρυνση από το λαό και τα προβλήματα του.
ΜΕ ΕΠΙΜΟΝΗ ΣΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΜΙΩΝ ΜΑΣ
Οι εκτιμήσεις αυτές δεν μπορούν να μας αποσπάσουν από τις αδυναμίες που δείξαμε στο ξεδίπλωμα της δουλειάς μας. Υπήρξε μια σχετική επανάπαυση στα σωματεία μας, κυρίως γιατί καλύπτονταν πίσω από τις πρωτοβουλίες του ΕΚΑ, περιορίζοντας έτσι το πεδίο των παρεμβάσεων τους, αλλά και των δυνατοτήτων τους να απλώσουν τον κύκλο δραστηριοποίησης τους. Πολλές φορές υπήρχε υποτίμηση για τις δυνατότητες συσπείρωσης και κινητοποίησης του κόσμου και δημιουργούνταν ένα κλίμα άντε να το κάνουμε και ότι βγεί, αποσπώντας έτσι τη δράση από την πολιτική. Χρειάζεται να γίνεται κατανοητό ότι απέναντί μας δεν έχουμε ένα συγκεκριμένο εργοδότη ή μία μεμονωμένη κυβέρνηση εχθρική προς το λαό, αλλά απέναντί μας έχουμε μία τάξη, αυτή των καπιταλιστών που ζούνε από τον κόπο, τον ιδρώτα μας, από την κλεμμένη δουλειά μας, μιας και αυτή είναι η μεγαλύτερη κλεψιά που υπάρχει. Ότι περνάει από το χέρι μας τεράστιος πλούτος και εμείς καρπωνόμαστε απειροελάχιστα, ότι εμείς παράγουμε και άλλοι ιδιοποιούνται αυτό τον πλούτο.
Υπάρχουν συνάδελφοι στα Διοικητικά Συμβούλια και τα Συνδικάτα που δεν συμφωνούν σε όλα, διατηρούν διαφωνίες, είναι επιφυλακτικοί. Όμως, παράλληλα, κατανοούν πως αν οι ταξικές δυνάμεις δεν μπουν μπροστά δεν θα κουνηθεί φύλλο.
Με αυτούς τους συνάδελφους, πρέπει να αναζητούμε τρόπους συσπείρωσης, κοινής δράσης, ώστε και μέσα από την ίδια τους την πείρα και την παρέμβαση μας να συμπορευόμαστε με σταθερότητα.
Με τόλμη πρέπει να αναδείξουμε νέους συνδικαλιστές και συνδικαλίστριες που μπορούν να ηγηθούν στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Το νέο Δ.Σ. του ΕΚΑ, μπορεί και πρέπει να γίνει το φυτώριο των νέων εργατών και εργατριών που με σταθερότητα θα ανοίγουν το δρόμο στην προοπτική. Χρειάζεται με αποφασιστικότητα να αντιμετωπίσουμε τη δουλειά μας στη νεολαία, την ανάδειξη της στα όργανα διοίκησης. Τα άθλια ωράρια, οι συχνές αλλαγές στο αντικείμενο εργασίας, τα χιλιάδες προβλήματα των νέων ζευγαριών, η κινητικότητα που αντιμετωπίζουν οι νέοι, δεν πρέπει να μας οδηγούν σε συμβιβασμό σε ό,τι αφορά αυτόν το στόχο. Χρειάζεται να τους εμπιστευτούμε και να στηρίξουμε τη ζωή τους και τη δράση τους. Ιδιαίτερα σήμερα είναι ζήτημα πρώτης γραμμής η οργάνωση όλων στα σωματεία, η οικοδόμηση σωματείων σε όλους τους κλάδους δουλειάς, με προτεραιότητα τις βιομηχανίες.
Κυρίως χρειάζεται να απαντήσουμε στο «τι κίνημα χρειάζεται σήμερα»; .
Κίνημα ταξικό, οργανωμένο σε βάθος και με βάση τον τόπο δουλειάς και τον κλάδο. Προσανατολισμένο απέναντι στην εργοδοσία, στους νόμους και το κράτος της. Απαλλαγμένο από τους εγκάθετους της εργοδοσίας και των κυβερνήσεων.
Κίνημα που η εργατική τάξη θα μπαίνει μπροστά και θα συνενώνει σε κοινή δράση τους φτωχούς αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, να διαμορφωθεί μία κοινωνική συμμαχία. Κίνημα που δεν παλεύει μόνο για επιμέρους βελτιώσεις αλλά για το σύνολο των αναγκών της λαϊκής εργατικής οικογένειας, για την ανατροπή και κατάργηση των εκμεταλλευτικών σχέσεων.
Κίνημα διεθνιστικό που παλεύει για ενιαίο σκοπό σε κάθε ξεχωριστή χώρα.
Ένα τέτοιο κίνημα δεν αναπτύσσεται σε ένα εύφορο έδαφος, χωρίς εμπόδια. Παρεμβαίνουν πλήθος δυνάμεων και παραγόντων που δεν το θέλουν ή δεν πιστεύουν σε τέτοιο κίνημα ή έχουν θολούρα και μικροαστική ταλάντευση περνώντας από την ανυπομονησία στην απογοήτευση και το συμβιβασμό.
Στη βάση αυτών των χαρακτηριστικών πρέπει να ενταθεί η δουλειά μας, γιατί δεν έχουμε δικαίωμα να παραδώσουμε στη νέα γενιά εργαζομένων μια εργασιακή κόλαση και μια διαρκή ανασφάλεια.
Σήμερα επιβάλλεται:
Να επαναφέρουμε το θέμα για τις συλλογικές συμβάσεις, για τις αυξήσεις στην Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση, στους μισθούς και στα μεροκάματα, για το ξεπάγωμα των τριετιών, για την υποχρεωτικότητα των Συμβάσεων διότι η ακρίβεια και η συνολική κατάσταση που διαμορφώνεται στην πίεση του εργατικού εισοδήματος, απαιτεί νέες πρωτοβουλίες, πιο συντονισμένες.
Να επιδιώκουμε τα σκιρτήματα που εκδηλώνονται σε χώρους δουλειάς να συνενωθούν σε ένα μαζικό και ενωτικό ρεύμα αντίστασης στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και των επιχειρηματικών ομίλων. Να δυναμώσει η αλληλεγγύη σε κάθε κλάδο που αγωνίζεται.
Να δημιουργήσουμε πνεύμα όχι μόνο απόκρουσης της αντιλαϊκής πολιτικής, των νέων μέτρων που φέρνει η κυβέρνηση αλλά επιθετικής διεκδίκησης των αναγκών μας, των δικαιωμάτων μας, των απωλειών που είχαμε και έχουμε. Να προετοιμάσουμε δυνάμεις για σύγκρουση με την αντιλαϊκή πολιτική. Να καταργηθούν τα μέτρα παλιά και νέα. Να δώσουμε στην εργατική τάξη αισιοδοξία ότι υπάρχει διέξοδος και προοπτική για το μέλλον της, τη ζωή της. Να μην περιμένουν οι εργαζόμενοι λύσεις από τα πάνω, να μην περιμένουν από τη δήθεν καλή διάθεση του εργοδότη, από την εναλλαγή των κυβερνήσεων. Τον αγώνα αυτόν μόνο τα ταξικό κίνημα και οι δυνάμεις του μπορούν να τον σηκώσουν, να οργανώσουν την εργατική αντεπίθεση.
Και ναι. Σε αυτόν τον δρόμο η εργατική τάξη, αντιπάθησε την ηθική των αφεντικών, όσο και την ηθική των δούλων. Μια Τρίτη ηθική διαμορφώνεται. Δίνουμε το χέρι μας σε όποιον σηκώνεται, αρνούμενοι στο όνομα της ανάκαμψης των κερδών της ολιγαρχίας να ζήσει ο λαός μας μια εφιαλτική ζωή. Ο καπιταλισμός, σάπισε και η μοναδική του προσφορά πιά, είναι η ολοένα και μεγαλύτερη επίθεση στη ζωή του λαού μας.
Αυτό το μήνυμα στέλνει από παντού η εργατική τάξη. Και κάποια τηλεοπτικά σκουπίδια που μας καλούν να δουλεύουμε τζάμπα για να μην έχουμε ανεργία, όταν αναζητάνε ηλίθιους να κοιτάζονται στον καθρέφτη τους. Στο δρόμο που μας καλούν να βαδίσουμε για μια ζωή χωρίς δικαιώματα τους απαντάμε καθαρά. Πάει καιρός που βαδίζουμε στο δρόμο της ανατροπής. Τώρα χτίζουμε τις δικές μας επιλογές.
Τσακίζουμε τη σαπίλα της εκμετάλλευσης.
Χτίζουμε το δικό μας κόσμο, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων!
Είναι καιρός να τους δείξουμε τη δύναμη μας. Είναι καιρός να τρομάξουν αυτοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου