8 Μάρτη: Ημέρα-σύμβολο αγώνα των εργατριών και των γυναικών της βιοπάλης

Η 8η Μάρτη 1857 ήταν η μέρα που οι εργάτριες στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης βγήκαν στην απεργία και συγκρούστηκαν με τα αφεντικά-εκμεταλλευτές τους και με τις κρατικές δυνάμεις καταστολής, για να διεκδικήσουν καλύτερους όρους δουλειάς και αμοιβής. Η μέρα που πριν από 110 χρόνια, το Συνέδριο των Σοσιαλιστριών Γυναικών καθιέρωσε ως μέρα τιμής και αγώνα των εργατριών όλου του κόσμου.

Είναι μια από τις πολλές φωτεινές και αιματοβαμμένες σελίδες στην ιστορία του εργατικού κινήματος, που δείχνουν και σήμερα το δρόμο που πρέπει να βαδίσουν οι γυναίκες του καθημερινού μόχθου.

Οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων δεν έχουν κανένα κοινό συμφέρον με τις γυναίκες της αστικής τάξης, δηλαδή τις εκμεταλλεύτριες του μόχθου τους, με τις γυναίκες που στελεχώνουν τα επιτελεία και τους μηχανισμούς της εξουσίας των κεφαλαιοκρατών και των επιχειρηματικών ομίλων, τις κυβερνήσεις τους και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Δεν έχουν τίποτα κοινό με όλους αυτούς που στο όνομα  της "ισότητας" τις καλούν:

• Να αποδεχτούν το τσάκισμα δικαιωμάτων και κατακτήσεων, όπως η Κοινωνική Ασφάλιση, η προστασία της μητρότητας, η στήριξη του κοινωνικού ρόλου της γυναίκας.
• Να αποδεχτούν ότι η μητρότητα είναι εμπόδιο στην "επαγγελματική" ζωή ή και λόγος απόλυσης, ότι πρέπει να δουλεύουν νύχτα - μέρα και σε βαριές ανθυγιεινές συνθήκες, ότι η ελαστική και μερική απασχόληση "συμφιλιώνει" την επαγγελματική με την προσωπική και οικογενειακή ζωή, ότι πρέπει να συνταξιοδοτούνται σε όλο και μεγαλύτερη ηλικία.
• Να "κυνηγούν" τη γυναικεία "επιχειρηματικότητα" και την "ποσόστωση" της συμμετοχής των γυναικών σε οργανισμούς και επιτελεία που στηρίζουν και προωθούν τη σκληρή εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, δηλαδή τη μήτρα που γεννά τα οξυμένα προβλήματα των εργαζόμενων, ανδρών και γυναικών, την ανισοτιμία.
• Να "προσκυνούν" τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, που μακελεύουν και ξεριζώνουν τους λαούς, που ευθύνονται για τη δυστυχία των προσφύγων και των μεταναστών, ανδρών, γυναικών και των παιδιών τους.

Δεν έχουν τίποτα κοινό με όλους αυτούς που βλέπουν την ανθρώπινη ζωή με όρους "κόστους - οφέλους" και δεν διστάζουν να τη θυσιάσουν στο βωμό των κερδών τους. Με όλους αυτούς που εμφανίζονται ως "υπέρμαχοι" των δικαιωμάτων της γυναίκας, αλλά άχνα δεν βγάζουν για τη βία των αντιλαϊκών και αντεργατικών πολιτικών που ασκούνται από την ΕΕ και τις αστικές κυβερνήσεις, τσακίζοντας εργαζόμενους και βιοπαλαιστές, άνδρες και γυναίκες.

Δεν έχουν τίποτα κοινό με όλους αυτούς που πασχίζουν, με διάφορα κόλπα και ιδεολογήματα περί "νεοφιλελευθερισμού" και "ανδροκρατούμενων κέντρων εξουσίας", να κρύψουν ότι η γυναικεία ανισοτιμία συνδέεται με την κραυγαλέα ανισοτιμία που εμφανίζεται σε όλους τους τομείς της εκμεταλλευτικής κοινωνίας των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, των μονοπωλιακών ομίλων που αντιμετωπίζουν τα πάντα ως εμπόρευμα και πρώτα - πρώτα τον άνθρωπο και την εργατική του δύναμη.

Η ιστορία και η πείρα του εργατικού κινήματος και των ταξικών αγώνων των γυναικών μέσα σε αυτό αποδεικνύουν ότι τα καλέσματα για "φεμινιστική ενότητα" και "απεργίες φύλου", που -εκτός των άλλων- στηρίζονται και από την πιο επίσημη έκφραση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού στην Ευρώπη και διεθνώς (ETUC, ITUC), όχι μόνο είναι αδιέξοδα για την πάλη των εργαζόμενων γυναικών, αλλά ταυτόχρονα εξυπηρετούν την υλοποίηση των αντεργατικών και αντιλαϊκών πολιτικών, διασπώντας και κατακερματίζοντας τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες.

Για τους εργαζόμενους, γυναίκες και άνδρες, ένας είναι ο δρόμος:

Η οργάνωση και ενίσχυση της πάλης με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες τους. Για μόνιμη και σταθερή δουλειά, πλήρη εργασιακά δικαιώματα, ΣΣΕ με αυξήσεις. Για δημόσια, δωρεάν, καθολική, υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση.

Η ενίσχυση της ταξικής γραμμής πάλης μέσα στα συνδικάτα, η ενίσχυση του ΠΑΜΕ, απέναντι στην αλλοτρίωση του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Η πάλη της εργατικής τάξης για να πάρει στα χέρια της όλα όσα της ανήκουν, όλα όσα έχει δημιουργήσει με τη δουλειά της, να σπάσει τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και έτσι να κατακτήσει την πραγματική ισοτιμία.