Στο Εμπόριο, και ειδικά στα σούπερ μάρκετ, οι εργαζόμενοι δεν ξέρουν αν πρέπει να γελάσουν ή να κλάψουν με τους προκλητικούς ισχυρισμούς κυβέρνησης και υπουργείου. Σε έναν κλάδο όπου οι αξιώσεις της εργοδοσίας μεταφράζονται σε ρητούς όρους στις ατομικές συμβάσεις και το ψηφιδωτό της «ευελιξίας» περιλαμβάνει 6ήμερη εργασία, δουλειά την Κυριακή και «σπαστό» ωράριο, οι ίδιοι όχι απλά δεν μπορούν να επιλέξουν, να ρυθμίσουν ή να προσαρμόσουν τη ζωή τους, αλλά ούτε καν να ...πληροφορηθούν έγκαιρα πότε και πόσες ώρες δουλεύουν, μήπως και προγραμματίσουν στοιχειωδώς την καθημερινότητά τους τις επόμενες μέρες. Για ένα ζευγάρι μισθωτών στον κλάδο του Εμπορίου, μάλιστα, κάθε βδομάδα είναι «σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες», μας μεταφέρουν εργαζόμενοι. «Ποιος θα πάει το παιδί φροντιστήριο, πότε να κλείσουμε ραντεβού με γιατρό... Πώς να τα βάλουμε όλα σε μια σειρά όταν είναι Δευτέρα και δεν ξέρουμε πόσες ώρες θα δουλεύουμε όχι σε μια βδομάδα, αλλά μεθαύριο...». Το νομοσχέδιο έρχεται να λύσει ακόμα περισσότερο τα χέρια της εργοδοσίας για να αποσαθρώσει πλήρως τον εργάσιμο χρόνο.
Σε μια σειρά ατομικές συμβάσεις, μάλιστα, ήδη ορίζεται προκαταβολικά πως ο εργαζόμενος «συναινεί και αποδέχεται» να παρέχει υπερεργασία, να απασχολείται υπερωριακά, να δουλεύει κατά τις Κυριακές και τις αργίες όταν οι ανάγκες της επιχείρησης το απαιτούν, λαμβάνοντας σε «αντάλλαγμα» μέρες ή ώρες ανάπαυσης!«Το πότε οι ανάγκες απαιτούν υπερωρία, που τώρα θα γίνει και τζάμπα δουλειά, το ξέρει μόνο ο διευθυντής...». Με βάση τους υπολογισμούς των εργαζομένων, οι οφειλόμενες ώρες αθροίζονται διαρκώς χωρίς ποτέ να χορηγούνται.
Αντίστοιχα, η εργοδοσία μπορεί να μετατρέπει την εβδομαδιαία εργασία από πενθήμερη σε εξαήμερη, καθώς και να μεταβάλλει το ωράριο από συνεχές σε διακεκομμένο. Το 8ωρο έχει ήδη υπονομευτεί, αφού το διάλειμμα, σύμφωνα με τις προβλέψεις των συμβάσεων, «δεν είναι αμειβόμενος χρόνος εργασίας» και δεν συνυπολογίζεται στο ωράριο. Το «σπαστό» ωράριο αναγκάζει τους εμποροϋπαλλήλους να βρίσκονται «στο πόδι» από το πρωί μέχρι το βράδυ. «Υπάρχει ελεύθερος χρόνος για έναν εργαζόμενο όταν δουλεύει 9.00 - 14.00 και 18.00 - 21.00;», μας λένε... Η «ευελιξία» αποδιοργανώνει εντελώς τη ζωή τους και αποδεικνύεται ιδιαίτερα επιβαρυντική για τους γονείς, και ιδιαίτερα τις μητέρες, καταδικάζοντάς τους σε ένα μόνιμο τρέξιμο για να βρουν λύσεις ποιος θα πάρει τα παιδιά από το σχολείο, ποιος θα τα φυλάξει μέχρι να επιστρέψουν σπίτι, πώς θα τα βολέψουν με το πρόγραμμα της επόμενης μέρας.
Εργαζόμενες σε μεγάλο πολυκατάστημα εξηγούν πώς η εργοδοσία ήδη «προβάρει» τα νέα μέτρα, αναγκάζοντας το προσωπικό να δουλεύει δέκα ώρες τη μέρα, χωρίς να πληρώνει υπερωρίες αλλά «χρυσώνοντας το χάπι» με ένα ρεπό αργότερα. «Οταν δουλεύεις Δευτέρα με Παρασκευή από τις 9 μέχρι τις 7, αφήνεις όλες τις δουλειές του σπιτιού για "αύριο". Ετσι το ρεπό αντί για μέρα ξεκούρασης είναι εξίσου, για να μην πω πιο κουραστική από τις μέρες αυξημένης δουλειάς: Πλυντήρια, σίδερο, συμμάζεμα, αυτά είναι τα ρεπό μας και όχι οι "βουτιές στη θάλασσα" όπως λένε οι κυβερνώντες. Εμείς δεν έχουμε υπηρετικό προσωπικό στο σπίτι όπως τα μεγαλοστελέχη των εταιρειών...».
Από το συνεχές «ανακάτεμα» του ωραρίου δεν γλιτώνουν ούτε οι εμποροϋπάλληλοι των οποίων οι συμβάσεις είναι σε αναστολή. Καλούνται να εργαστούν μια, δυο, τρεις μέρες, όταν η αυξημένη εμπορική κίνηση το απαιτεί, και στη συνέχεια επιστρέφουν στην αναστολή, ή - ακόμα χειρότερα - να δουλέψουν όντας δηλωμένοι σε αναστολή. Από τα νύχια της εργοδοσίας δεν γλιτώνει ούτε η κανονική άδεια των εργαζομένων. Παρά τις προβλέψεις της εργατικής νομοθεσίας, οι επιχειρήσεις δε χάνουν ευκαιρία να «ξεφορτωθούν» μια μέρα άδειας, χρεώνοντάς τη με το ζόρι στους εργαζόμενους, σε μέρες με μειωμένη δουλειά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου